چرا عده‌ای در جنگ غزه برای «اخلاق»، اشک تمساح می‌ریزند؟

در چنین دنیای دیوانه‌ای، که هرچه به عقلِ پسامدرنیسم نزدیک‌تر می‌شود، در اخلاق و سیاست وحشی‌تر می‌گردد، عده‌ای دایگان دلسوزتر از مادر، علَمِ اخلاق در جنگی نابرابر را سر دست می‌گیرند- جنگی که برای بازگشت به‌خانه‌ی سه‌نسلِ آواره است - و از «اخلاقِ جنگ!» سخن می‌گویند.

همان‌ها که با حساسیت‌زدایی از صدها سازه‌ی اخلاقی، هم هم‌جنس‌گرایی را به اخلاق عرفی تطهیر کردند و هم در جای‌جایِ حفظ منافعشان، اصلِ «دفاع مشروع» را مستمسک بمبارانِ زنان و کودکان در سراسر گیتی ساختند، ناگهان اشک تمساحشان سرازیر می‌شود؛ وقتی یک عقده‌ی انباشته ناشی از تحقیری هفتادوپنج‌ساله، ساکنانِ محقِ یک سرزمین را به چند رفتار عصبانیت‌آمیز و خارج از عرف و اخلاقِ جنگ وادار می‌کند! اینجاست که دوباره «اخلاق» بازتعریف می‌شود در قاموس‌ کراواتی‌ها و جرثومه‌های عطرزده‌ای که عفونت کشتار و غارت، ژنومِ خلقتشان است.

با دیدن تصاویر خارج از «هنجار و اخلاقِ جنگ»، از هردوسوی خصومت، هیچ انسانِ طبیعی و عطوفی اشک شوق نمی‌ریزد؛ اما سرازیرشدن اشک تمساح از سوی کراواتی‌های عطرزده‌ی سراپا عفونت‌گرفته، آن هم فقط در زمان شورش و یورشِ چند خانه‌باخته، که در دوسومِ قرن، آواره‌ی باریکه‌ها و تاریک‌خانه‌هاست، انصافاً زجرآور و دماغ‌آزار است؛ چه داخلی‌اش چه خارجی‌اش.