چطور کارهای امروز را به فردا نیندازیم
از مهمترین عوامل کاهش سرعت رشد و پیشرفت، به تعویق انداختن کارهای مهم است. عقب انداختن کارها در قالب‌های متفاوتی ظاهر می‌شود.
شاید انجام یک کار برای ما ساده باشد، اما در عین حال، به دنبال پیش‌پاافتاده‌ترین بهانه‌ها برای موکول کردنش به آینده هستیم. حتی شاید اولویت‌بندی کارها هم رسیدگی به برنامه‌ها و وظایف آسان را هم برای ما سخت و پیچیده جلوه دهد.
بدین‌ترتیب ما هر روز احساس می‌کنیم که روزهای پرمشغله‌ای را می‌گذرانیم در حالیکه در انتهای روز بسیاری از وظایف قبل را به روزهای آتی موکول کرده‌ایم. این مساله نه‌تنها کمکی به ما نمی‌کند بلکه احساس ناامیدی را هم در ما تقویت می‌کند. این مشکل از آنجا نشات می‌گیرد که مغز ما برای به تعویق‌اندازی برنامه‌ریزی شده است. به طور کلی همه‌ی ما به صورت ناخودآگاه به تقابل با انجام به موقع وظایف تعریف‌شده‌مان تمایل داریم و سعی می‌کنیم به جای تلاش برای انجام‌شان آن‌ها را به تعویق بیاندازیم.
علت آنجاست که پردازش پروسه‌های تعریف‌شده نسبت به روبرو شدن با چیزهای تازه و پیچیده برای مغز ما آسان‌تر است؛ بدین‌ترتیب سختیِ انجام امور پیچیده در قیاس با موقعیت‌های نامعلوم و نامشخصی که در آینده حاصل می‌شود ملموس‌تر و سخت‌تر خواهد بود.
پس اثر خوشایند کوتاه‌مدت (به تعویق انداختن) به راحتی بر اثر بلندمدت، پیروز می‌شود. اما چگونه می‌توان از شر این کوته‌بینی ناخودآگاه خلاص شد؟ راه‌حل در ایجاد تعادل در تحلیل هزینه-فایده‌هاست؛ سعی کنید فایده انجام وظایف را برای خود بیش از هزینه‌ی انجامش، جلوه دهید.
یکی از بهترین راه‌ها برای این کار، قرار دادن پاداش برای انجام فوری وظایف است. بدین‌ترتیب دریافت پاداش، علاوه بر ایجاد انگیزه می‌تواند حس بد پرداختن به کار را کاهش دهد. اما پاداش دادن به خود، تنها راه مقابله با موکول کردن وظایف نیست.
ارسال نظر