تا وقتی اقتصاد را به اهلش نسپاریم، همین آش است و همین کاسه!

یعنی باور سیاست مداران بر این باشد که چون اقتصاد را بلد نیستند در آن دخالت نکنند و اقتصاد را به اهلش بسپارند و سیستم عرضه و تقاضا در اقتصاد آزاد بازار محور قیمت ها را تعیین کند،امنیت اقتصادی سیاسی برقرار شود،روش های دیپلماسی خارجی تغییر کند تا ما از این حالت بسته در آییم و در زنجیره تجارت جهانى قرار گیریم و به مازاد تجارت خارجی برسیم.

صنعت توریسم می تواند در ایران پا بگیرد مشروط بر اینکه برخی مسائل درست شود و آزادی هایی برای توریست ها قائل شوند..

 بسیاری از کشور های دنیا از درآمد توریسم ارتزاق می کنند، متاسفانه ایران از تمام این کشور ها عقب افتاده است.

وقتی فرودگاه بین‌المللی که در زمان انقلاب بنام امام خمینی نام گذارى شد در دست احداث بود بنا بر این بود که ما حداقل سالیانه ده میلیارد دلار فقط از ترانزیت این فرودگاه درآمد کسب کنیم.

اما این فرصت را در اختیار دوبى و ترکیه و قطر گذاشتیم بطوریکه امروز وضعیت فرودگاه ایران به عنوان دروازه ورود خارجی ها به کشورمان مایه شرمساری است.

مساله فقط آمریکا نیست و ایران ناگزیر است تا روابط خود را با تمام کشورهای جهان التیام ببخشد.

ما امروز تمام شرکای سابق اقتصادی اروپایی خود را از دست داده ایم.

امروز با عراق و سوریه و ونزوئلا و سودان و بورکینافاسو و برخی کشورهای توسعه نیافته جهان همکاری داریم که بیشتر، آنها به ما احتیاج دارند تا ما به آنها...

 ایران باید تغییری ۱۸۰ درجه در روابط دیپلماتیک خود با دنیا ایجاد کند و از در دوستی وارد شود و کشور را از انزوا بیرون آورد، تا در سایه برقرارى امنیت و حداقل ریسکهاى اقتصادى سرمایه‌گذاری خارجی وارد کشور شود.