هزینه تحریم ها 3.5 تریلیون دلار؛ در مقابل این ضرر چه به دست آورده ایم؟
نزدیک به دودهه از آغاز مساله هسته‌‌‌ای ایران می‌‌‌گذرد و همچنان قسمت‌‌‌های جدیدی از این سریال که در فصول مختلفش میان تم‌‌‌هایی متنوع و بازیگرانی متعدد در نوسان بوده است، پیش چشم تماشاگر ایرانی به نمایش درمی‌‌‌آید
به گزارش اقتصادنیوز غلامرضا حداد استاد دانشگاه علامه در دنیای اقتصاد نوشت: تماشاگر ایرانی کم‌‌‌کم درمی‌‌‌یابد که این سریال بخشی جدانشدنی و همیشگی از زیست جمعی‌‌‌اش است؛ مثل دیگر مسائل و پدیده‌‌‌هایی که در این نظم سیاسی روزی آغاز می‌‌‌شوند اما پایانی ندارند و به‌تدریج می‌‌‌آموزیم که با درد مزمن و زخم باز آنها به همزیستی مسالمت‌‌‌آمیز برسیم؛ از کودکان کار و تورم و فساد گرفته تا آلودگی هوا و تخریب محیط‌زیست و البته بحران در سیاست خارجی؛ ما مسائلمان را حل نمی‌‌‌کنیم، بلکه در مسائلمان منحل می‌‌‌شویم.
برآوردها در خصوص هزینه‌‌‌های مستقیم و غیرمستقیم تحریم‌‌‌ها علیه ایران رقمی نزدیک به ۵/ ۳تریلیون دلار بوده است (به نقل از مهرداد عمادی، مشاور اتحادیه اروپا و اقتصاددان) و دستاورد ما از پیگیری حقوق هسته‌‌‌ای همچنان مبهم است و مشخص نیست در نیروگاه‌‌‌های هسته‌‌‌ای ما، چند مگاوات برق تولید می‌شود تا مبتنی بر منطق هزینه-فایده بتوان ارزیابی کرد آنچه به دست آورده‌‌‌ایم، چه توازنی با آن ۵/ ۳تریلیون دلار برقرار می‌کند.
ما همچنان از فقدان سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌‌‌های اساسی خود رنج می‌‌‌بریم و در زمستان‌‌‌های سخت، گاز در لوله نداریم و در تابستان‌‌‌های گرم برق را جیره‌‌‌بندی می‌‌‌کنیم. به برکت استقلال‌‌‌طلبی راستین به نقطه‌‌‌ای رسیده‌‌‌ایم که جهان از ما استقلال یافته است و ایران نقش و سهمی در زنجیره تولید اقتصاد جهانی ندارد و بود و نبودش خللی در بازار جهانی ایجاد نمی‌‌‌کند.
نوزادی که در ابتدای دهه ۸۰ در نقطه آغاز بین‌المللی شدن پرونده هسته‌‌‌ای ایران متولد شده، اکنون جوانی بالغ و در آستانه ورود به بازار کار است و اینجاست که خسارات ناشی از مزمن‌شدن مسائل ایران نمود دیگری می‌‌‌یابد: فرصت‌‌‌های از دست رفته زندگی.
آن ۵/ ۳تریلیون دلار می‌‌‌توانست در مسیر توسعه و رفاه ایرانیان هزینه شود تا آنها به سهم چشمگیر و نقش سازنده خود در تولید جهانی مفتخر باشند و احساس کرامت و رضایتمندی را تجربه کنند. اکنون سریال مذاکرات هسته‌‌‌ای ایران در آخرین قسمت خود -و صدالبته نه قسمت پایانی- توافق موقت و حداقلی را به نمایش درآورده است که حکم مسکنی را دارد برای تحمل این زخم کهنه بازمانده. اما چرا حل مساله هسته‌‌‌ای مانند سایر مسائل مهم سیاستی ما چنین امکان‌‌‌ناپذیر می‌نماید؟
متن کامل اینجا
ارسال نظر