هورمون عشق در شکل‌گیری پیوندهای اجتماعی بی‌تاثیر است
براساس یافته‌های مطالعه‌ای تازه، وُل‌های مرغزار تک‌همسر که فاقد حسگرهای اکسی‌توسین در مغز هستند، همچنان با جفت‌های خود و ول‌های جوان‌تر ارتباط برقرار می‌کنند. این یافته با فرضیه‌های دیرینه در مورد نقش هورمون اکسی‌توسین در رفتارهای یادشده تناقص دارد.
اکسی‌توسین که با نام «ماده‌ی شیمیایی نوازش» نیز شناخته می‌شود، هورمونی است که مغز ما در لحظات عاشقانه، روابط احساسی بین والدین و فرزندان، زایمان، شیردهی و سایر اشکال روابط اجتماعی ترشح می‌کند.
دانشمندان به‌مدت چندین دهه مشغول مطالعه‌ی نقش این هورمون در مغز بسیاری از پستانداران ازجمله ول‌های مرغزار با نام علمی Microtus ochrogaster بوده‌اند. این حیوانات، جذابیت خاصی برای دانشمندان داشته‌اند، زیرا برخلاف سایر حیوانات آزمایشگاهی مانند موش‌های سفید و صحرایی، وابستگی شدیدی به داشتن یک جفت برای مدت طولانی از خود نشان می‌دهند. این رفتار تحت‌عنوان «پیوند جفت» شناخته می‌شود.
ارسال نظر