در مریخ خانه پیدا کنید!

فینک، پژوهشگر ارشد مقاله جدیدی در مورد جزئیات یک شبکه ارتباطی است که مریخ‌نوردها، کاوشگرهای دریاچه و حتی وسایل نقلیه زیردریایی را از طریق یک شبکه توپولوژی به هم متصل می‌کند و به ماشین‌ها امکان می‌دهد تا به عنوان یک گروه مستقل از انسان‌ها با یکدیگر کار کنند.

به گفته فینک و همکارانش، این روش می‌تواند یکی از چالش‌های بزرگ فناوری فضایی ناسا را با کمک به غلبه بر محدودیت‌های فناوری کنونی برای عبور ایمن از محیط‌ دنباله‌دارها، سیارک‌ها، قمرها و اجرام سیاره‌ای برطرف کند. پژوهشگران با اشاره به داستان مشهور «هانسل و گرتل»(Hansel and Gretel)، مفهوم پیشنهادی خود را «DDCN» نامیدند.

فینک ادامه داد: یکی از جنبه‌های جدید، چیزی است که ما آن را استقرار فرصت‌طلبانه می‌نامیم. ایده این است که شما وقتی مجبور باشید و نه طبق برنامه‌ از پیش تعیین‌شده، خرده‌های نان را به کار می‌گیرید.

در تمام این مدت، نیازی به ورودی از مریخ‌نورد مادر نیست. هر مریخ‌نورد به تنهایی این تصمیم را خواهد گرفت. فینک توضیح داد که این سیستم می‌تواند به یکی از دو روش مورد نظر کار کند. در یکی از روش‌ها، مریخ‌نورد مادر به عنوان یک گیرنده غیرفعال عمل می‌کند و داده‌های ارسال‌شده توسط مریخ‌نوردهایی که کاوش را انجام می‌دهند، جمع‌آوری می‌کند. در روش دیگر، مریخ‌نورد مادر به عنوان رهبر ارکستر عمل می‌کند و حرکات مریخ‌نوردها را کنترل می‌کند.

فینک گفت: بزرگترین چالش جدا از قرار دادن مریخ‌نوردها در محیط زیرسطحی، در وهله اول بازیابی اطلاعاتی است که آنها در زیر زمین ثبت می‌کنند و دوباره به سطح می‌آورند. مفهوم DDCN به گروهی از مریخ‌نوردها امکان می‌دهد که حتی در محیطهای پیچیده زیرزمینی، بدون از دست دادن تماس با مریخ‌نورد مادر خود حرکت کنند. مریخ‌نوردهایی که مجهز به سیستم تشخیص نور و محدوده یا لیدار هستند، حتی می‌توانند گذرگاه‌های غار را در هر سه بعد ترسیم کنند.

وی افزود: پس از استقرار، حسگرهای ما به طور خودکار یک شبکه غیر جهت‌دار را ایجاد می‌کنند.

«مارک تاربل»(Mark Tarbell)، دانشمند تحقیقاتی ارشد در آزمایشگاه فینک و از پژوهشگران این پروژه گفت: آنها می‌توانند جابه‌جا شوند و نقاط مرده و خاموشی سیگنال را جبران کنند. اگر برخی از آنها از بین بروند، همچنان اتصال وجود دارد. بنابراین، مریخ‌نورد مادر هرگز اتصال به دورترین گره در شبکه را قطع نمی‌کند.

در مکان‌هایی که به ربات‌های غوطه‌ور نیاز دارند، این سیستم می‌تواند شامل یک فرودگر باشد که به زمین متصل است. در اینجا گره‌های ارتباطی به عنوان تکرارکننده عمل می‌کنند و سیگنال را در فواصل منظم تقویت می‌کنند تا از تخریب آن جلوگیری شود. فینک خاطرنشان کرد: نکته مهم این است که گره‌ها توانایی جمع‌آوری داده‌هایی مانند فشار، شوری، دما و سایر پارامترهای شیمیایی و فیزیکی را دارند و می‌توانند داده‌ها را به کابل متصل به فرودگر انتقال دهند.

وی افزود: تصور کنید که تمام راه را طی می‌کنید، به اقیانوس زیرسطحی می‌رسید و خود را در محاصره حیات بیگانه می‌بینید اما هیچ راهی برای فرستادن داده‌ها به سطح ندارید. این سناریویی است که باید از آن اجتناب کنیم.

این پژوهش، در مجله «Advances in Space Research» به چاپ رسید.