پیکر «ایران درودی» به خانه ابدی تشییع شد / انتقاد از برخی خلف وعده‌ها و تاخیرها

پیکر ایران درودی، بانوی پرآوازه نقاشی معاصر ایران، از مقابل موزه هنرهای معاصر تهران به سوی خانه ابدی بدرقه شد تا در قطعه هنرمندان به خاک سپرده شود.

به گزارش آیند، عمید نائینی رییس هیات مدیره بنیاد ایران درودی در آغاز این برنامه که با اجرای پیام دهکردی همراه بود، ضمن تشکر از حاضران گفت: ایران درودی منظومه ای از استعدادهای خلاقانه و جنبه های هویتی گوناگون بود. جنبه آفرینش در نقاشی هویت اصلی این هنرمند بود. نقاشی رویای مقدس ایران درودی بود و فقط خلق یک اثر هنری برای او مهم نبود؛ بلکه از نیروی درونی سرشار می شد که از ایمان درونی‌اش جوشش می کرد.

وی گفت: ایران درودی اشراف کامل بر آفرینش در وسعت گسترده‌ای داشت و گرمای قدرت تخیل و نیروی غریزی تصویرگری این هنرمند همواره برای اهل هنر ستودنی بود. ساخت فیلم مستند، نویسندگی و ویراستاری بخشی از ویژگی های این هنرمند و در تمام رویکردهای مختلف سختکوش و سختگیر بود.

نایینی در ستایش ایران‌دوستی این هنرمند گفت: زنده‌یاد ایران درودی به ایران و سرزمین مادری خود عشق عجیبی داشت و همواره به ایرانی بودن خود می‌بالید. ایران همواره تکه ای از جانش بود و این عشق جنبه عملی نیز داشت. زمانی که با هنرمندان و مشاهیر فرانسوی دیدار کرد در معرفی خود می گفت: «من ایران هستم» من «ایران‌درودی هستم».

ایران درودی به گذشته ما توجه کرده است

جواد مجابی، شاعر و نویسنده پیشکسوت در تشریح ویژگی های زنده یاد ایران درودی گفت: جامعه ایران در صد سال اخیر با این سوال مهم روبرو بوده که ما که هستیم و چه خواهیم کرد. طبیعتاً این مسئله ما را با تاریخ خود روبرو می‌کند و ناگزیر هستیم تاریخ را به اکنون احضار و اکنون را در شرایط خاص خود تحلیل، همچنین نقشه ای برای فردای خود ترسیم کنیم. ایران درودی به عنوان یک هنرمند جزو این متفکران تاریخی ما بوده است که به گذشته ایران از مشروطه تاکنون توجه کرده است.

مجابی افزود: دانستن تاریخ برای درودی بسیار مهم است. خود را در دل تاریخ قرار می دهد و از میان تاریکی‌های تاریخ گل، نور، خون و خاک را استخراج می‌کند. ایران درودی تنها به تاریخ اکتفا نمی کند و به دشواری‌های زمانه خود و به دغدغه های هنرمند در نوسان نیز توجه دارد. وی را می‌توان به عنوان یک روشنفکر شناخت که به مسائل خود و زمانه خود آگاه است و مسئله سرنوشت مردم همواره برایش مهم بوده است.

وی ادامه داد: برای همین در اغلب روشنفکران و در دل مردم ایران جایگاه خاصی دارد. این سوال برای او مطرح است که برای فردا چه کار باید کرد، البته هنرمند پاسخی ندارد اما پرسش های مهم خود را برای آینده مطرح می‌کند. ایران‌درودی در نقاشی هایش به دقت وسوسه‌ها و دغدغه های ذهنی ایجاد و پرسش‌هایی را برای آینده مطرح کند.

ایران درودی، نوری بر تاریکی بود

حسین محجوبی، نقاش مطرح نیز در این مراسم گفت: نشستن در کنار ایران درودی به نحوی بود که گذر زمان را نمی‌فهمیدیم. ایران درودی آمد تا نوری بر تاریکی ایجاد کند. وی جنگجو و بی پروا و زبانش شمشیری بی محابا بود، بر هرکس که ناحق و بر هر کس که پست و فرومایه بود، می تاخت.

محجوبی با انتقاد از تاخیر در ساخت و راه اندازی موزه ایران درودی گفت: وی آرزو داشت موزه ای از آثارش داشته باشد، با اینکه محقق نشد، می گفت، نمی خواهم باور کنم بازی ام می‌دهند و دروغ می‌گویند و می‌خواهم امیدوار باشم. ولی او نمی دانست کسی نیست آرزوهایش را پاسخ دهد و شاید می‌دانست و غرورش آن را مخفی می کرد.

در پایان مراسم نماز میت توسط حجت الاسلام محمود دعایی بر پیکر زنده یاد ایران درودی اقامه شد و پیکر او برای خاکسپاری در قطعه هنرمندان بهشت‌زهرا (س) روی دست‌های حضار به سمت خانه ابدی رفت.

ایران درودی، (متولد ۱۳۱۵) بانوی نقاش معاصر پس یک دوره طولانی مبارزه با بیماری سرانجام جمعه گذشته (هفتم آبان) در سن هشتادوپنج‌سالگی دار فانی را وداع گفت. مراسم تشییع پیکر زنده‌یاد ایران درودی با حضور جمعی از هنرمندان و فعالان عرصه فرهنگ و هنر امروز (سه‌شنبه، ۱۱ آبان) در مقابل موزه هنرهای معاصر تهران به سوی خانه ابدی برگزار شد.