روزگاری از نگاههای دریده مردهای هرزه و هیز می ترسیدیم و حالا...

نسل ما از بمباران و موشک‌باران می‌ترسید… از مردن زیر سقف و آوار دیوار‌های کلاس مدرسه‌های غمگین دهه‌ی شصت… از آتش گرفتن بخاری‌های نفتی درب و داغان همیشه خراب کلاس‌ها… از سوختن می‌ترسید.

از نگاه‌های دریده‌ی مرد‌های هیز و هرزه‌ی توی خیابان، تو راه مدرسه می‌ترسید… از مدیر و ناظمی که خود را قدرت مطلق و علامه و عنیفه می‌پنداشت و اجازه‌ی تحقیرمان را داشت، می‌ترسید… از معلم‌های کم سواد، پرمدعا و خشمگین می‌ترسید…

و گمانم می‌رفت برای دختران امروز چیزی تغییر کرده… نه! ترس‌ها نمی‌میرند… تغییر شکل می‌دهند… بزرگ و کوچک می‌شوند… پنهان و پیدا می‌شوند…، اما نمی‌میرند.