سعید پورصمیمی در 78سالگی هم به نقش ها جان می دهد/ برادران لیلا با او زنده شد

«برادران لیلا» فارغ از تمام جنبه‌های مثبت و منفی، یک عنصر درخشان و بی‌نظیر دارد و آنهم سعید پورصمیمی است. بازیگری که انگار نقش پدر این فیلم مثل کتی متناسب، فقط برای تن او دوخته شده.

پدری منحصربفرد با انواع و اقسام خصلت منفی که بدون در نظر گرفتن جایگاهش در خانواده، فقط و فقط به فکر راحتی و رویاهای خودش است و برای رسیدن به خواسته‌اش دست به هر کاری می‌زند. با این‌حال نه منفور است و نه حس بدی را القا می‌کند. تا جایی که حتی بیشتر از اینکه با لیلا و آرمان‌هایش همراه شویم، دلمان برای یک لحظه خوشی این پدر می‌تپد و حاضریم چهل سکه که سهل است، به قیمتی بالاتر، او را در جایگاهی که همیشه آرزویش را دارد ببینیم.

برای همین هم لحظه‌ ورود پدر به تالار عروسی و قدم گذاشتن روی پله‌های سن به عنوان بزرگ فامیل، درخشان‌ترین بخش فیلم به حساب می‌آید و سیگار کشیدن او روی مبل و نگاه از بالا به پایین و آسودگی خیالش هنگام رقصیدن، حالمان را جا می‌آورد. بعد از آن خنده از ته دل و لحظات شیرین رسیدن به آرزوی دیرینه است که برج آرزوهای این پدر فرو می‌ریزد و نگاه متعجب و اندوهگینش هنگام پایین آمدن از روی سن تلخ‌ترین تصویر را می‌سازد. این خصلت سعید پورصمیمی است که می‌تواند هر نقشی را از آن خود کند و آن را شیرین و بدون نقص از آب دربیاورد.

ملموس‌ترین تصویری که تمام این سال‌ها از پورصمیمی در ذهنمان مانده، چهره‌ای ساده، صمیمی با لبخندی همیشگی گوشه‌ لب است. فرقی نمی‌کند ملول، وردست منگ و شیرین‌مغز «ناخدا خورشید» باشد یا روح معدنچی سختی کشیده‌ «اینجا چراغی روشن است» یا حتی پیرمرد «یه حبه قند» که جانش را بر سر یک بازی بامزه از دست می‌دهد.

سادگی و صمیمیت پورصمیمی از دل فیلمنامه‌ها و نمایشنامه‌ها بیرون نیامده است که با پایان ضبط فیلم یا پایین آمدن پرده نمایش، تمام شود. او بازمانده همان نسل بی‌ادعایی است که دیگر چندان اثری از آثارشان باقی نمانده است. پورصمیمی در تمام این سال‌ها ثابت کرده که نه اهل نمایش دادن است و نه مصاحبه و جنجال و شور و غوغای اضافه.

۳۵ سال پیش با اندوخته فراوانی از تئاتر، همراه ناصر تقوایی به سینما آمد و در همان نقطه شروع، با «ناخدا خورشید» قدرت بازیگری‌اش را به نمایش گذاشت. بعد از آن هم همیشه در جان بخشیدن به نقش‌ها مثل همان روز اول ثابت قدم ماند و سعی کرد مثل یک بازیگر جوان پر انرژی روی تمام کارهایش اثر بگذارد.

پورصمیمی بیشتر به بازی در نقش‌های فرعی مشهور است اما این نقش‌ها را آن‌قدر اثرگذار ایفا می‌کند که گاهی اوقات، روی نقش‌های اصلی هم سایه می‌اندازد. او سالیان سال است امضا و سبک‌وسیاق منحصر به خودش را دارد و حتی در آثاری متوسط یا رو به ضعیف هم چیزی از قدرت بازیگری‌اش کم نمی‌گذارد.

پورصمیمی با سه سیمرغ بلورین برای بازی در نقش‌های مکمل فیلم‌های «ناخدا خورشید»، «تحفه‌ها» و «پرده آخر»، و چهار نامزدی برای فیلم‌های «سرزمین خورشید» و «معادله»، یک جورهایی سردمدار موفقیت در ایفای نقش‌های مکمل شناخته می‌شود. البته این مسئله چیزی از اهمیت بازی‌اش در نقش‌های اصلی کم نکرده است. پورصمیمی برای نقش اصلی فیلم‌های «زشت و زیبا» و «تک‌ درخت‌ها» هم جزو نامزدهای سیمرغ بوده است.

او سال قبل در ۷۸ سالگی، با بازی در نقش پدر فیلم «برادران لیلا» به جشنواره کن راه پیدا کرد و به واسطه حضور ساده و بی‌حاشیه‌اش روی فرش قرمز، شوخی‌های بامزه‌اش با عکاس‌ها و لبخندهای شیرین همیشگی‌اش در گوشه‌ی عکس‌ها، در مرکز توجه قرار گرفت.

نقش پدر «برادران لیلا» را می‌توان یکی از مهمترین آثار کارنامه این بازیگر محبوب به حساب آورد.