یک روزنامه را که توقیف می کنید، خیلی ها را از نان خوردن می اندازید
حذف یک روزنامه، در جهانی که رسانه‌ها در دنیای سایبری، جهانهای موازی و بی مرز را هدفگذاری کرده اند، نشان می‌دهد که هنوز درک ما از رسانه، از افکار عمومی، از مخاطب، از حال و آینده، محدود به واکنش‌های محدود و مرزبندی‌های معطوف به گذشته است.
در روزگاری که ایجاد یک شغل هم موفقیتی در اقتصاد و اجتماع محسوب می‌شود، توقیف یک روزنامه[اشاره به توقیف روزنامه سازندگی از سوی هیات نظارت بر مطبوعات]، حذف همزمان صدها شغل و بیکار کردن جمعیتی قابل توجه، همراه با اضطراب خانواده‌های ایشان است.
اگر خاطی یک تن بوده، از مدیر یا دبیر یا خبرنگار یا مصحح یا موزع یا نگهبان و نظافت چی و غیره، خوب همان را به محکمه ببرید و خطا را تکثیر و توزیع نکنید؛ زیرا حتی حق مخاطب و خوانندگان هر روزه نیز پایمال می‌شود، چه رسد به آن همه بیکاره و بی چاره که از امروز باید پی کار تازه و باشند و بار زندگی بر دوششان بیش از توان و طاقت سنگینی کند.
در عرصه جراید و رسانه‌ها، هرچه تساهل و مدارا بیش باشد، رقابت سالم و توان فرهنگی و رسانه‌ای بیشتر خواهد شد. ما به این شیوه و تعامل آسان گیرانه در هیأت نظارت بر مطبوعات و حتی دستگاه قضائی مرتبط و قوانین جاری و حاکم بر فضای رسانه و خبر نیاز داریم، نه آنکه سقف معاش جمعیتی را به دلیل یک اشتباه یا خطا یا جرم و کژرفتاری یک یا دوسه نفر بر سر همه کارکنان یک موسسه خراب کنیم. از مخبر و عکاس و صفحه بند تا موزع و فروشنده و از همه مهمتر خواننده و مخاطب است.
ارسال نظر