یادداشت عطاءالله مهاجرانی برای سالگرد شهادت حاج قاسم سلیمانی

عطاءالله مهاجرانی نوشت:

تشییع میلیونی حاج قاسم سلیمانی، در شهرهای مختلف ایران به ویژه در کرمان، نشان داد که در سوگ و البته سُرورِ شهادت او، ملتی مانند دریا ایستاد و پیکر پاک او را مشایعت می‌کرد.

بدون شک قاسم سلیمانی از زمره سعادتمندترین انسان‌هایی بود که می‌شناسیم. او بی‌خود از شعشعه پرتو ذات شد. به اوج ممکن سرور دست یافت. شادی متناسب با زندگی معنا پیدا می‌کند!

وقتی زندگی فردی در سطح جریان داشته باشد، با دارایی‌های این جهانی شادمان می‌شود. زندگی می‌تواند از شادمانی و لذت حسی به منزلت شادمانی معنوی و معرفتی ارتقا یابد. در این منزلت‌ها هم، هزاران منزلت در بدایت است. شادی علم حصولی، همین مطالعه معمول و لذت آموختن، است.

راه یافتن به شناخت زبان و ادبیات و مفاهیمی نو، حتما با حس شادمانی همراه است، اما شادمانی علم حضوری چیز دیگری است، چنان‌که سرور ایمان تقلیدی، با سرور ایمان کشفی متفاوت است. مثل تفاوت پوست با مغز و از خاک تا خدا.

صبر و ثبات مبتنی بر ایمان راستین و صیقل خورده، انسان را به مقام احسان می‌رساند. دولت حقیقی فراهم می‌شود، چنان‌که قاسم سلیمانی دید و دریافت و به آن رسید. در چنین مقامی راهرو اگر صد هنر هم داشته باشد، خود را نمی‌بیند و نمی‌خواهد دیده شود.

این سخن قاسم سلیمانی آسان به دست نمی‌آید، گفته است: «در فکر دیده شدن نباشید، آنکه باید ببیند می‌بیند!»

یکی از مصیبت‌های زندگی مدرن در همه جای جهان، اشتیاق و ولع سیری‌ناپذیر برای دیده شدن است. سلبریتی یعنی کسی که بیشتر دیده می‌شود! در فضای مجازی این معیار رواج بیشتری دارد. حال اگر کسی پنجره‌ای دیگر به روی خود گشود، نمی‌خواهد دیده شود! شادی دیده نشدن! به «دیداری دیگر» دلخوش است. شادمانی او ژرفای دیگری پیدا می‌کند.

و اما! ما نباید درباره یک ملت با تنوع دیدگاه‌ها و سلایق، تنها از زاویه دید شخصیت‌های کمال یافته نظر کنیم. انسان‌ها متفاوتند و شادی نیز متفاوت. چنان‌که شادی دوران کودکی و نوجوانی، با شادمانی‌های دوران کمال سنّ یا کهنسالی متفاوت است. به نظرم هیچ‌کس بهتر و دقیق‌تر از صدرالمتالهین، فیلسوف فرزانه، این تفاوت‌ها را تبیین نکرده است. در کتاب « اسرارالآیات» در فصلی درباره تفاوت انسان‌ها سخن گفته است، روایتی از پیامبر اسلام نقل کرده است، بسیار لطیف و عبرت آموز: 

«لا یزال الناس بخیر ما تباینوا، فاذا تساووا هلکوا»(2) 

 «تا هنگامی که مردمان با یکدیگر اختلاف دارند، هماره در نیکی به سر می‌برند؛ اگر همگان همانند هم شدند، نابود می‌شوند!»

شادمانی ملی را از همین زاویه ببینیم و داوری کنیم.

منبع: روزنامه اعتماد